Een bizarre ontwikkeling!

Translate button below⬇️

Donderdag 6 oktober 11.00 uur vertrekken we uit Gibraltar om naar Madeira te zeilen. Ruim 600 mijl voor de boeg met  een noordoosten wind. Als we door de straat van Gibraltar gaan is het een pittige wind en op de genua lopen we voldoende snelheid. We pakken het eind van het tij mee en merken dat de wind zoals voorspeld NE 5 a 6 Beaufort wordt naarmate we verder op de Atlantische Oceaan komen. Prima, op alleen de genua is voor ons genoeg. In de loop van de middag varieert de snelheid tussen de 7 en 9 knopen dus maken we goede voorgang. We genieten van een warme maaltijd en zeilen de avond in. Tegen 11 uur in de avond loopt de snelheid echter op en is 9 knopen geen uitzondering meer. Een uurtje later zitten we zelfs al op 10 knopen! Wauw, dit gaat wel hard en dat alleen op de genua!! Opvallend is dat we met een stevige deining van twee kanten te maken hebben. Uit het noordoosten vanuit Gibraltar, en uit het noordwesten vanaf de Portugese westkust (daar staat ook een 5-6 Bft). We zeilen verder de nacht in en reven de genua half weg. Ondanks dat schijnen we, naar verluid, op een gegeven moment zelfs ruim 13 knopen te hebben gevaren! Dat zal wel zo'n beetje het moment geweest zijn, dat we besloten hebben de genua weg te rollen en de stagfok te gaan gebruiken. De snelheid loopt daarmee terug naar ruim 6 knopen. Prima.....denken we. Niets is echter minder waar. Ik steek op een gegeven moment mijn kop naar buiten (Steven staat handmatig te sturen om de opbouwende golven en deiningen beter te kunnen pareren) en zie een steile muur van water vlak achter de boot, zóóó hoog dat ik de hemel erboven niet meer kan zien!!! Dit is absurd!! Ik vlucht naar binnen en Steven volgt niet veel later...hij blijkt al een paar van die muren te hebben gezien en vertrouwd het ook niet meer.

 Plaats breker.

NB. Je ziet hier ook de 'route' tijdens de 30 uur bijliggen...

Net als hij bij mij komt en geruststellende woorden spreekt (het is inmiddels 3.30 uur in de nacht) horen we beiden opeens een enorme waterval.....er is een breker de boot ingekomen !!! Ja, de deurtjes waren dicht, maar het schuifluik stond nog een eindje open. Het zoute water stroomt tot aan de houtkachel voor in de salon !! Ik denk dat als iemand een foto van onze gezichten had kunnen nemen op dat moment, wij beiden met de mond open hebben gezeten....Nadat het water geraas voorbij is, sprint Steven de kuip in...tot de knieën in het water pakt hij snel alle daar inmiddels drijvende lijnen zodat ze niet onder het stuurwiel kunnen komen!! We zijn dwars op de golven komen te liggen en hij heeft de tegenwoordigheid van geest om de stagfok strak te zetten en het stuur naar loef vast te zetten. Daarmee is de snelheid uit het schip en deinen we met 1-2 knopen snelheid op de golven. Daarna weer naar binnen, alles nu goed dicht en samen binnen het zoute water zoveel mogelijk verwijderen. Ondanks het helse kabaal en het enorme geslinger van het schip, storten we tegen een uur of 5 in de ochtend in slaap. We liggen buiten de scheepvaartroute en ver genoeg van de Marokkaanse kust om onze noodzakelijke rust te kunnen pakken. Als we na een paar uur weer wakker worden, is de weerssituatie niet veranderd. We vragen actuele weerberichten op bij de bij ons in de buurt varende zeeschepen. Helaas, het wordt bevestigd dat het de volgende dag pas rustiger zal worden!! Het is dus niet anders, we blijven bijliggen tot we terug richting Portugese kust kunnen gaan. Deze beslissing nemen we vooral ook omdat inmiddels steeds meer apparatuur gaat uitvallen!! Het zoute water doet zijn werk....We weten ook nog een bericht via een zeeschip te versturen naar het thuisfront. Zij zullen immers onze vreemde koers en snelheid kunnen volgen via AIS, dus willen we ze graag gerust stellen dat de Sensation ok is! En dat is gelukt zo horen we als we weer zelf contact kunnen hebben.  

Maar ja, de wind is nog steeds NE en de deiningen NW en NE. Wachten dus....Zo wordt het zaterdagochtend vroeg, bij zonsopkomst, dat we (na 30 uur bijliggen) besluiten de zeilen te hijsen en de 100 mijl terug naar het noorden te gaan. De motor moet bij om voldoende snelheid te kunnen krijgen. Laat zaterdagnacht gaan we voor anker bij Faro. We krijgen helaas geen rustige nacht, want ook hier staat nog een stevige deining. Nou, boeie,  wij slapen nu toch wel en het is in ieder geval rustiger dan de afgelopen twee nachten! Na een aantal uurtjes gaan we ankerop om richting Lagos te gaan. Daar zijn meer voorzieningen die we denken te kunnen gebruiken. Het is nu windstil, dus moteren we langs de prachtige kust van de Algarve. Een welkome ontspanning! (Zie video)

Maar dan ....... worden onze zenuwen opnieuw op de proef gesteld!! You keep it not for possible, maar we krijgen een orca-aanval!! Meteen motor en dieptemeter uit, autopilot eraf en stil zijn....6 keer beukt een orca tegen ons roer (het stuurwiel vliegt rond) om vervolgens interesse in ons te verliezen. Samen met de tweede orca die verder niets deed, zien we ze weg zwemmen.

Na drie kwartier wachten durven we de motor weer te starten en vervolgen onze koers zo dicht mogelijk onder de kust. Het lijkt erop dat we geen schade hebben opgelopen, hoewel we uiteraard nog niet onder water hebben kunnen kijken. Maar autopilot en roer werken gewoon en er is geen lekkage, dus verder naar Lagos! Daar laten we tegen 4 uur in de middag het anker vallen. Allemensen, wat een bizarre dagen waren dit!!

We hebben uiteraard vele telefoongesprekken en dat is heel fijn om wat stress uit ons lijf te krijgen. We trekken ook uiteindelijk de conclusie dat we op de 'wrong time' op de 'wrong place' geweest zijn. 5-6Bft achter kan niet deze golfopbouw geven. Waren de twee 3-meter hoge deiningen uit verschillende richtingen de oorzaak? We zouden het graag willen weten.... Was de wind ter plekke ook een stuk sterker? Speelde stroming een rol? Hoe dan ook, deze hoogte van golven was nieuw voor ons en zullen we niet snel meer vergeten! 

De volgende dagen worden gevuld met uitrusten, in de namiddag/avond op een terras in de zon zitten borrelen en eten, op de wal vele wassen draaien om alles te ontzouten, 

en het interieur van de boot met zoet water reinigen.

Steven heeft regelmatig telefonisch contact met Coenraad om alle elektra weer op orde te krijgen. Tot nu toe lijkt de schade mee te vallen, hoewel het plaatje nog niet helemaal duidelijk is. We hebben in ieder geval weer stroom aan boord, en de meeste dingen werken weer! Overmorgen krijgen we een onderdeel voor de koelkast en hopen dat die dan ook weer kan functioneren, want koude drankjes missen is niet te verdragen....

Het begint aan de Algarve nu trouwens ook richting herfst te gaan. Zo ontstaat er, waar wij bij Lagos voor anker liggen, vaker een vervelende deining en in de haven is geen plek. We besluiten naar Portimao te gaan. Je kunt daar een eindje de rivier op en daardoor liggen we beter beschut tegen de toenemende deining die nu ook weer op komst is vanwege een flinke depressie voor de west kust van Portugal. De temperatuur is nog boven de 20 graden en als het zonnetje erbij komt is het nog goed warm. Dat dan weer wel :-)

Zo langzamerhand krijgen we zaken weer op orde en keert de rust terug in ons lijf. Als het enigszins technisch kan en het weer een beetje wil meewerken, zullen we alsnog naar de Canarische eilanden gaan binnenkort. We zien het wel. Eén ding is wel duidelijk....je moet geen vaste plannen hebben, want het gaat toch altijd anders. Een prima oefening in loslaten en accepteren:-))

 Een octopus op je bord :-((

P.S. We hopen dat we deze en gene met dit verhaal niet al teveel buikpijn hebben bezorgd :-) Weet wel dat het ons goed gaat, we hebben extra veel vertrouwen in ons schip gekregen en we weten des te beter waar de zwakke plekken in onszelf liggen en de verbeterpunten in de Sensation! Waarom we dit eigenlijk blijven doen??? Watersport is het mooiste dat er is :-))