La douce France en Viva España

Translate button below⬇️

Ruim een week zijn we in de baai van Camaret-sur-mer voor anker blijven liggen. Een mooi havenplaatsje, zeer beschut gelegen tussen rotswanden en veel ruimte voor watersport. Een ronde baai omzoomd door huizen en horeca, supergezellig.  

Als je je schip niet onderhoudt, gebeuren er rare dingen :-)) 

De zeilklasjes zijn dagelijks in de weer met zeer enthousiaste instructeurs om jonge en wat oudere kinderen het zeilen te leren in eerst Optimistjes en daarna in kleine catamarans. Ook veel klassieke schepen in allerlei formaten. Een lust voor het oog! Zo komt er op een gegeven moment ook de schitterende haringlogger Iris naast ons ankeren. Nederlandse vlag, trots gevoerd hoog in de mast! Steven pakt even later de bijboot om naar de wal te gaan, maar vaart eerst even naar dit schip om te laten weten hoe mooi hij haar vindt. Ze lijkt wel zo uit de Onedin Line te zijn weggevaren. De Charlotte Rhodes voor degenen die zich deze serie nog kunnen herinneren. 

“Ben jij van de Sensation?” krijgt Steven meteen te horen….”Ja dat klopt”…”  “Nou, wij zijn hier gaan ankeren omdat ik de Sensation ken toen ze gebouwd werd in Friesland!” Een kleine dertig jaar geleden dus! Een zeer gezellige ontmoeting met Ben en Marianne volgt in de middag en avond. Met zijn zessen, want een ander Nederlands stel (Edgar en Else) is afgelopen nacht aangekomen met hun Windbreker vanuit de Carieb en zij zijn bevriend met elkaar.

Nou, dan breken de verhalen alweer los. Zeilende varensgasten hebben nooit gespreksstof tekort! 
De daarop volgende dagen rommelen we wat aan en komen op een gegeven moment op een soort industrieterrein aan de haven bij de visafslag een verstopte oesterbar tegen. Vaak de leukste plekjes, verder weg van toerisme. Zo ook nu. Dus, hier lunchen.

Steven waagt zich aan de oesters, ik hou het liever bij sardines. Top, was weer een goed adresje! 
En dan ook nog iets bijzonders! We krijgen een grote dolfijn bij de boot. Ruim twee meter lang. Hij zwemt met ons mee vanaf de wal en gaat zich een uurtje schuren aan onze ankerketting. Steven kan hem zelfs aanraken vanuit de bijboot! Wat een spierbundel. (En dan bedoel ik die dolfijn dus :-)) En wat bijzonder hoe hij zo relaxed al die tijd bij ons blijft. Weer een prachtig moment! 

Scheepskat Noa wordt overladen met bijzondere indrukken:-))

Het in de gaten houden van het weer is een dagelijkse bezigheid en zo komt het moment dat we besluiten te vertrekken richting A Coruña, noord-Spanje. Het is een tocht van ongeveer 330 mijl over de Golf van Biskaje. Daar wil je niet teveel wind hebben en zeker niet uit de verkeerde hoek. We nemen afscheid van Ben en Marianne en vertrekken in de ochtend.

Het is wat mistig en zo af en toe wat motregen maar wel 21 graden. Na een kleine twee uur op de motor, kunnen de zeilen erbij. En al snel worden we door een stuk of 5 dolfijnen vergezeld. Wat een snelheid en souplesse toch. Verveeld nooit! Later in de middag moet de motor weer aan om toch nog wat snelheid te behouden. Een leuk moment is nog als we de Stad Amsterdam passeren. We hebben even marifooncontact en ze gebruiken de scheepshoorn om ons te begroeten. 

 Inzoomen!

Maar dan, hèhè, zeilend door de nacht tot laat in de ochtend de volgende dag. Opvallend met de Sensation is hoe ze glijdt door het water. Het voelt zo soepel! De rest van de dag blijft de motor aan en pas eind van de middag lijkt er weer wat wind te komen, maar het zal nog tot 20.00 uur duren voordat we weer zeilend verder kunnen. Ondertussen is het wel genieten van het diepblauwe water, in het besef dat het onder de boot zo’n 4 a 5 kilometer diep is. Je zou er hoogtevrees van kunnen krijgen. We zien midden op de Golf van Biskaye maar weinig leven trouwens. Nauwelijks schepen, geen vogels, vrijwel geen zeeleven. Middenin de nacht moet opnieuw een paar uur de motor bij, maar leggen we alvast een rif in het grootzeil ter voorbereiding op de verwachte wind voor het laatste 1/3 deel van deze oversteek. En dat is maar goed ook, want de 4/5 Bft die voorspeld is, blijkt een 6 Bft te zijn. (12m/s) Uit NO, dus van achter. In de ochtend gaat het grootzeil er helemaal af en een rif in de bezaan. De golven zijn hoog opgebouwd. Een grote blauwe vlakte met bruisend witte schuimkoppen en bergen en dalen, die de Sensation moeiteloos onder zich door laat glijden. Ik vind het knap spannend als ik weer bovendeks kom, maar zie Steven genieten van de bruisende natuur om ons heen. Na een tijdje kan ik er ook weer van genieten. We hebben echter het idee dat de Sensation ons nog de baas is en dat moet nog wel veranderen. Pas als we weer meer ervaring met dit schip opbouwen, zullen wij weer de baas worden. Weten hoe we haar moeten temperen als ze rare dingen gaat doen die wij niet zo prettig vinden :-))   (Zie video’s)

En dan komt, vroeger dan gedacht, A Coruna in zicht.( Zie video) Een lange bergketen over bakboord. We zullen niet in de avond aankomen, maar eind van de middag. De golven en wind worden steeds minder en uiteindelijk ankeren we voor de Marina Coruña. We liggen hier mooi beschut, maar gaan er van uit dat we hier niet mogen liggen. Nou, dan zal er vanzelf wel iemand dat komen vertellen, dus nu eerst dat biertje dat we verdiend hebben. Gelardeerd met vriendelijk toegezwaaid en toegeroepen worden door zeilende Spanjaarden. Zeilen is prachtig, maar het ergens weer aankomen is zeker zo mooi!
En dan, ja hoor, daar krijgen we al bezoek, de Guardia Civil. In gebrekkig Engels en half Spaans verwijzen zij ons allervriendelijkst naar mogelijke alternatieve ankerplekken. Dus met enig promillage in ons bloed verkassen we weer een stukje. Verderop landinwaarts op deze Ria. Prima plek! Ook weer een groen omzoomde baai die ook plaats biedt aan een zeilschool. Wat een hartelijke ontvangst hier nou ook weer. Zo vriendelijk allemaal. Daar kun je alleen maar blij van worden. 
Morgen schrijf ik verder over hoe het in A Coruna is, nu gaan we zo eerst eens even de wal op in de baai van Ares, waar we gisteren naartoe gegaan zijn.