Verder naar het zuiden.

Translate button below⬇️

We hadden toch zo’n mooie ankerplek in Cherbourg? Komen toch opeens die militairen langszij…met allerlei verontschuldigingen….”jullie moeten weg”. Het is weekend en de commandant heeft volgens hun zeggen weinig te doen en heeft nu besloten dat alle voor anker liggende schepen op een kluitje tegen de marina aan moeten liggen. De jongens waarschuwen ons dat er met een verrekijker gekeken zal worden, dus de plek moet wel goed zijn…..jullie moeten daar voor die tweemaster gaan liggen. Oké, no problem, doen we. Wat schetst onze verbazing als we net opnieuw geankerd zijn, weer die jongens langszij! De commandant is nog niet tevreden en we moeten nog een meter of 30 opschuiven. De jonge militairen laten duidelijk merken dat ze dit ook absurd vinden, maar moeten uiteraard de order volgen. Dus nog een stukkie verder en dan zijn we allemaal wat ingeschikt. Later bedenken we dat de commandant nu waarschijnlijk beter zicht heeft op de zeilwedstrijd van morgen :-)

En zo wordt het zondag 17 juli en zetten we onze stoeltjes op het voordek om de grote diversiteit aan wedstrijdschepen aan ons voorbij te zien trekken. Schitterend gebeuren! Frankrijk is een echt watersportland, ook te zien aan de talloze zeilklasjes die je hier hebt. Van jongst af aan kunnen ze hier zeilen leren. Geen wonder dat zoveel goede zeilers uit Frankrijk komen!

Als de hele stoet voorbij is, krijgen we na een aantal uren de Gendarmerie langszij!  Wat nu weer? Zelfde verhaal, andere mannen, vele verontschuldigingen ook van hun kant. We moeten nu echt weg van deze plek en naar de “Grande Rade”, achter de buitenste pieren bij de forten die daar staan. Je ligt daar bijna op zee, maar we gaan… met een ongastvrij gevoel. De plek is oké en blijkt een vogelkolonie te hebben. Mooi wel!
Maandag is een hele warme dag en aangezien er op deze plek niet veel meer te beleven valt, lichten we in de middag het anker op weg naar het Kanaaleiland Alderney (volgens Nick “al dan nie” - leuke woordspeling), 25 zeemijlen verder.

Bosbrand Normandië 

We hebben het tij mee dus dat wordt een snelle tocht. De Kanaaleilanden hebben een groot verschil tussen eb en vloed (6 a 7 meter!) en al dat water moet steeds tussen die eilanden door geperst worden. Gevolg: kolkende watermassa en een groot verschil tussen de koers die je stuurt en hoe je werkelijk tov.de grond beweegt. We lijken op een gegeven moment dan ook van Alderney weg te zeilen, maar blijken dus diagonaal door het water te gaan, want de koers op de kaart is goed. Toch steeds weer een hele aparte ervaring. Maar goed, zo liggen we 3 uurtjes later in de baai van dit mooie eiland.

Er liggen veel moorings, boeien waar je je schip aan kan vastknopen, maar wij verkiezen toch altijd ons anker. Tja, en dan moet je inklaren want de eilanden zijn Engels en dus geen EU meer. We hebben het gele vlaggetje in het want gehangen en ik bel de “Yachtline” en geef onze gegevens telefonisch door. We moeten twee formulieren invullen en wachten tot de immigratiedienst aan boord komt, zo krijgen we te horen. Voor die tijd mogen we niet van ons schip af. Nou, dat blijkt dus niet te kloppen. De formulieren kunnen in een brievenbus op de wal (dat doen we op de dag van ons vertrek :-)) en dat is het. Ook geen gedoe met de kat (Engeland stelt allerlei regels qua vaccinaties), dus laten we haar maar gewoon vrij op het dek lopen. Ze komt toch niet op de wal! De wilde Engelse prijzen voor havengeld zijn hier gelukkig niet. Wij betalen 5 pond per nacht en aan een mooring is het 20 pond ongeacht de scheepslengte.
We blijven een paar dagen en maken nog een prachtige wandeling over de kliffen, graslanden en bosgebieden om uiteindelijk ook nog even in St.Anne wat boodschappen te halen. Allervriendelijkste mensen allemaal! We krijgen zelfs van een Engelsman met familie hiervandaan ongevraagd een uitgebreid verhaal over de historie van het eiland en wat we toch beslist moeten zien. Volgens hem gaan hier ook nooit deuren op slot, het is allemaal zeer gemoedelijk…En wat een rust, het is hier zo stil! We sluiten af met een terrasje bij de haven en genieten van een lokale zeebaars met uitzicht op onze boot in deze baai. Vakantie nietwaar? Eh nou nee, dit is nu ons leven….we moeten daar nog aan wennen.

Donderdag 21 juli vertrekken we laat in de middag voor weer een langere tocht van 160 mijl. Het eerste stuk varen we door “The Swing”. Als je daar de sterke stroming verkeerd hebt staan, kun je inderdaad heftig heen en weer swingen of nog erger. Zaak dus om wel even goed te berekenen wanneer je dit stuk vaart. Blijkbaar klopt de berekening, want we hebben een rustige doorvaart tussen de rotseilandjes die hier liggen. En dan zien we ook de rotspunten waar duizenden puffins (vogels) leven. Totaal wit van al hun uitwerpselen!! Met zijn allen op een kluitje in hun eigen stront! Heel apart.

De wind zal vandaag heel weinig zijn, maar we hopen dat er toch nog voldoende is om te kunnen zeilen….helaas, na een uur geven we het op en gaat de motor aan. We laten het grootzeil met 1 rif strak aangetrokken erbij staan, want er staat nogal wat oceaan deining en zo liggen we stabieler. We varen langs Guernsey en dan de nacht in richting Camaret-sur-mer bij Brest. Om half 3 in de nacht komt de verwachte wind en kunnen we verder op het zeil. De deining is minder en de Sensation glijdt zeer soepel en snel richting het zuiden. Er zijn veel vissersschepen onderweg dus je moet wel blijven opletten. Tijdens de wacht van Steven nog dolfijnen maar verder een rustige tocht. In de zeer zonnige ochtend weten we de stuurautomaat beter in te stellen, waardoor hij nog nauwelijks hoeft bij te sturen. Begin van deze vrijdagmiddag houden we te weinig wind over en moet opnieuw de motor aan. Tussen Bretagne en Ile de Quessant ligt een betonde geul die je tussen de rotsen door leidt. De kust van Bretagne is mooi. Ook weer kliffen en prachtig vaarwater!  En dan buigen we af onder de kaap van Bretagne door naar Camaret-sur-mer. En de wind komt opeens met 4 a 5 Bft terug. Mooi, laatste anderhalf uur lekker op de genua. Na een klein etmaal zijn we weer op onze volgende bestemming, weer vele ervaringen rijker. Vooral Steven groeit al in vertrouwen hoe dit schip te hanteren qua zeilvoering. Ik krijg weer meer vertrouwen in het navigeren, maar moet toch nog wel erg wennen aan deze grotere krachten en het onderbreken van het slaapritme. 
Maar goed, iedere keer een stapje verder en daar hebben we voorlopig nog de medewerking van de weergoden bij gehad!
Nu dus in Camaret-sur-mer. Erg mooi hier, maar daarover volgende keer meer……